Czy jestescie lubiani?

[aspołeczne.kurczę]

Są ludzie, którzy są świecie przekonani, że nikt bądź prawie nikt ich nie lubi. I tak sobie myślę, że trzeba mieć w sobie arcydużą dawkę egocentryzmu, żeby przypuszczać, że w tych wszystkich bądź prawie wszystkich osobach budzi się aż tak silne uczucie jak antypatia.

Ktoś (chyba poly?) na tym forum ma w podpisie "Świat cię nie kocha", a ja bym dodała "ani nie nienawidzi".
"Świat" bowiem "ma cię w dupie".

[Borderline]

Są ludzie, którzy są świecie przekonani, że nikt bądź prawie nikt ich nie lubi. I tak sobie myślę, że trzeba mieć w sobie arcydużą dawkę egocentryzmu, żeby przypuszczać, że w tych wszystkich bądź prawie wszystkich osobach budzi się aż tak silne uczucie jak antypatia.

Masz racje. Twoje odpowiedzi mnie wręcz intrygują. Wiedz, że Cię lubię.

Ktoś (chyba poly?) na tym forum ma w podpisie "Świat cię nie kocha", a ja bym dodała "ani nie nienawidzi".
"Świat" bowiem "ma cię w du***".

Genialnie.

[Peggy_Brown]

Mnie obchodzi to czy ktoś mnie lubi w pewnym kręgu. Kiedy np muszę wpasować się w pewnych znajomych, to ciekawi mnie ich opinia o mnie. Są pewne środowiska, które również wpływają na to jak postrzegamy wszystko. No i są też takie, które serio mnie nie interesują.
A czy jestem lubiana? Nie wiem. Podobno robię dobre pierwsze wrażenia i z tego się cieszę.

[Pawian]

Mi wystarczy, zeby ludzie lubili moje obrazy xD Ja moge byc strachem na ludzi* [wroble*]

[LuCyferKA]

Staram się dobierać odpowiednie osoby do swego towarzystwa, kto lubi ten lubi, kto nie chce ten nie musi.

[Usunięty 5938]

Staram się szczerze wyrażać siebie i nie bardzo mnie obchodzi czy to przysparza mi popularności i czy jestem lubiany. Staram się nie obrażać i nie krzywdzić nikogo ale uważam, że mam prawo mścić się na tych, którzy mnie zranili . Szanuję tylko tych, którzy i mnie szanują.
Generalnie chyba nie jestem szczególnie lubiany i akceptowany przez otoczenie.

[Maciek]

Nie przez wszystkich, ale to akurat sobie cenię.

[Usunięty 5226]

Też raczej nie jestem akceptowany przez otoczenie.
Czy jestem lubiany? Raczej nie, ale nie chodzę i nie zadaję pytań w stylu- lubisz mnie?
Generalnie chciałbym napisać, że mam to gdzieś co kto o mnie myśli ale tak nie jest.
Zdałem sobie sprawę że nie byłem lubiany przez to, że uważałem się za lepszego. Albo chciałem być wyjątkowy, bo uważałem że to oni powinni się mną zainteresować.

A teraz... Nie wiem co ludziom w głowach siedzi i jakie mają wobec mnie oczekiwania. Ale nie będę się podlizywać po to by mieć do kogo gębę otworzyć.

[Usunięty 2094]

Zdałem sobie sprawę że nie byłem lubiany przez to, że uważałem się za lepszego. Albo chciałem być wyjątkowy, bo uważałem że to oni powinni się mną zainteresować.

Rozwiń myśl.

[Usunięty 5226]

Dafne, o, nie lubię się ,,rozwijać'' na ten temat
Chodzi o to, że unikałem ludzi i ich ,,zwykłych'' rozmów, zamiast tego się izolowałem i wyznawałem swoje racje, swoje oryginalne poglądy. A czasem było ich po prostu brak, albo były chwiejne jak chorągiewka.
Oni byli tymi nudziarzami, ja kimś interesującym.
Jest to ciekawe do faktu, gdy spostrzegasz że nagle tak naprawdę nie ma nikogo obok ciebie i zostałeś sam.
A tą izolacją, tym swoim wyimaginowanym poczucie wyższości karmisz swoje ego.

Do tej pory jestem nieśmiały i czekam na pierwszy krok. Czasem odstępuję od te reguły jak wyczuwam że ktoś jest też nieśmiały.
Nie lubię się narzucać, choć czasem robię wyjątki.

[Basia Komarek]

nie jestem konfliktowa i zawsze służę dobrą radą, ale nie mi oceniać czy jestem lubiana tylko znajomym

[Usunięty 2094]

Nie lubię się narzucać, choć czasem robię wyjątki.

Czy to aby na pewno kwestia samej obawy przed narzucaniem? Czy może masz pewną przypadłość bardzo mi bliską, a mianowicie: wysokie ego, wysokie poczucie wartości siebie samego...? Nie ma w tym nic złego, żyję z tym i fakt, jest to czasem uciążliwe, bo duma nie pozwala mi zrobić wielu rzeczy, a raczej pewien szacunek do siebie. Jednak jeśli i Ty, i osoba będąca Tobie bliższa ma podobne aspiracje życiowe do Ciebie i czuć pewną "chemię" w kontaktach, nić porozumienia, to zapewne nie masz wrażenia, że się narzucasz. Chcesz, by inni traktowali Cię serio, bo sam tak ich traktujesz...

Oni byli tymi nudziarzami, ja kimś interesującym.

W podstawówce wszyscy byli dla mnie puści, ja się wyróżniałam. W gimnazjum podobnie. Z czasem ego zaczynało puszczać i miałam dość bycia postrzeganą jak księżniczka, więc popadłam w skrajność i zaczęłam się ludziom podlizywać. Gdzieś tam nie było to naturalne. Obecnie nie boję się przyznać, że mam wysokie ego i pewną ambicję, którą można w niektórych sytuacjach łatwo urazić.

Dlatego nie mam gromadki ludzi, którzy mnie lubią, ale nie chcę być gwiazdą socjometryczną.

[Lionheart]

Podobno jestem lubiany, ale nie zwracam na to jakoś specjalnie uwagi
Ludzie ze mną rozmawiają, jeśli potrzebują pomocy to też przyjdą zapytać, w bibliotece czy w barze też czasami ktoś mnie zaczepi i pogada, więc chyba nie jestem jakoś znienawidzony

Jestem takim typowym nerdem który chowa się na samym tyle klasy z książką w łapkach (ewentualnie pod takim kątem, żeby wykładowca nie widział mnie z nad ekranu komputera ) który sam nie zagada, ale z którym można pogadać o wszystkim. Ogólnie lubię słuchać ludzi, więc wydaje mi się, że głównie dlatego mnie lubią

(No i może dlatego że jako jedyny w klasie ogarniam komputery i internet (bo lubię! ). A na tym kierunku zaskakująco dużo osób potrzebuje z tym pomocy)

[cayman]

Staram się szczerze wyrażać siebie i nie bardzo mnie obchodzi czy to przysparza mi popularności i czy jestem lubiany. Staram się nie obrażać i nie krzywdzić nikogo ale uważam, że mam prawo mścić się na tych, którzy mnie zranili . Szanuję tylko tych, którzy i mnie szanują.
Generalnie chyba nie jestem szczególnie lubiany i akceptowany przez otoczenie.

musze to napisać..panie rytygier,,cos nas łączy..od siebie dodam ze nie jestem lubiany z uwagi na szczerość oceny ..mówie zawsze prawdę w oczy i nie owijam w bawełne..taki jestem..nic na to nie poradzę...

[Pawian]

od siebie dodam ze nie jestem lubiany z uwagi na szczerość oceny ..mówie zawsze prawdę w oczy i nie owijam w bawełne..taki jestem..nic na to nie poradzę...

Robie to samo, ale jestem lubiana. Dlatego, ze nauczylam sie nie odzywac, kiedy nie jest to potrzebne, a swoje mysli i opinie wyglaszac tylko wtedy, kiedy ktos o nie zapyta. Sama wiem jak to jest sluchac czyis "madrosci", wiec to co moze byc madre dla mnie, moze byc glupie i irytujace dla kogos innego. Rzucanie swoich opinii na prawo i lewo jest strata czasu, chyba, ze jest sie o to proszonym.

[Usunięty 1337]

Czy jestem lubiana - nie, czy jestem nielubiana - nie, tak jest w większości przypadków, bo ludzie mnie po prostu nie znają.
Ci co poznali, z tego co wiem, w większości lubią, w znacznym stopniu za umiejętność słuchania.

[pakot]

Jestem akceptowana, lubiana - tego już w sumie nie wiem. Raczej jestem osobą zamkniętą, chociaż przy odpowiednim nastroju bryluję nawet wśród obcych i zdobywam ich serca. Wszystko jest zależne od tego jak się czuję w danym środowisku. Ostatnio usłyszałam "pakot, jak Ty to robisz? Gdzie się nie pojawiasz w pięć minut zdobywasz przyjaciół." Wyprowadziłam koleżankę z błędu - przyjaciół mam kilku, od lat tych samych, a ludzie, których obecnie poznaję po chwili znikną z mojego życia.

Kiedyś myślałam, że ludzie mnie nie lubią. Teraz wiem, że Ci, którzy znają mnie pobieżnie, nawet na sekundę nie zawracają sobie mną głowy. Niie wiecie jak bardzo mi ulżyło.

[Usunięty 2886]

Jakiś czas temu usłyszałem, że ludzie mają mnie za snoba - przynajmniej ci, którzy mieszkają na jednym osiedlu.
Jeżeli chodzi o resztę, czy jestem lubianą osobą? Wydaje mi się, że tak.

[TypowoNegatywny]

Jestem samotnikiem. Mam bardzo małą grupę z którą utrzymuję kontakty na zasadzie spotkań i rozmów raz na jakiś czas i z tymi osobami czuję się dobrze i oni czują się dobrze w moim towarzystwie. Co do reszty społeczeństwa - mało mnie interesuje ich opinia o mnie, a mój styl bycia i wyglądu raczej nie zachęcają do próby nawiązania bliższych kontaktów, co jest mi na rękę.

[Jaśmin]

Wydaje mi się, że jestem lubiana. Mam sporo znajomych, przyjaciół, na których naprawdę mogę liczyć i którzy są ważną częścią mojego życia, a ja ich. Zwierzamy się sobie, powierzamy sobie sekrety, zapraszają mnie do siebie, na ważne wydarzenia w ich życiu. Z nowo poznanymi ludźmi szybko się zaprzyjaźniam. Tak, raczej tak, jestem lubiana

[Leah P]

Ja... Szczerze mowiac nie wiem. Na pewno mam jakichs ludzi, ktorzy moze wyjda ze mna na drinka, pomoga w jakis sposob, ale generalnie moj maz jest ta bardziej lubiana czescia naszego zwiazku. Gdziekolwiek nie pojdzie, wszyscy go lubia. Ja nie potrafie byc zawsze mila, mam glupie poczucie humoru i lubie rozstawiac innych po katach, wiec sila rzeczy nie kazdy jest w stanie ze mna wytrzymac.

[Jaśmin]

Ja tak miałam z byłym facetem, który był duszą towarzystwa a ja trochę "szarą myszką" przy nim. W obecnym związku to ja jestem tą bardziej przebojową stroną Wolę tę rolę zdecydowanie

[Asik]

Hm... czy jestem lubiana? Ciężko to stwierdzić. Na pewno w niektórych kręgach tak. Żeby wszyscy mnie lubili, zresztą mi nie zależy. Wiem, że wszyscy to mogą lubić co najwyżej zupę pomidorową (a i to nie zawsze) . Ludzie są różni, więc wystarczy mieć jakiś tam swój krąg znajomych, wśród których się dobrze czujemy i tyle.

[shrek]

Nie, raczej nie

[goodaz]

Ciężkie pytanie, ponieważ uważam, że każdy z nas chciałby być lubiany, nie przez wszystkich ale przynajmniej kilka osób. Ja,moim zdaniem, jestem gdzieś po środku. Wiadomo niektórzy mnie lubią, inni nie, nikomu się nie dogodzi. W pracy jestem lubiana, wiem to ponieważ często mi manager mówi, że jak robi grafik to ludzie chcą ze mną pracować także to chyba musi coś znaczyć...
W życiu prywatnym bywa różnie, mam grono znajomych którzy mnie lubią, ale mam także grono ludzi których staram się unikać, tak samo jak i oni mnie.

Z drugiej strony mój partner zawsze mówi, że jestem straszną marudą i mam "resting bitch face" przez co ludzie myślą, że jestem wiecznie zła i niezadowolona, co jest nieprawdą oczywiście. xD

[Usunięty 2094]

W obrębie studiów byłam jako tako lubiana, miałam swoją grupkę dziewczyn... Pamiętam, że często w tej grupce siadałyśmy w bistro studenckim i uczyłyśmy się razem. Tak się dobrałyśmy.
W pracy szybko się zaaklimatyzowałam, nie mam problemów w kontaktach z nowymi osobami... generalnie, łatwo się dostosowuję, nie wychodzę przed szereg, ale mam pewne manieryzmy, które gwarantują, że nie będę do końca lubiana. Jakie to są, może pominę, bo nie jest to w tym momencie jakoś istotne. Czasem po prostu za bardzo kręcę nosem na wszystko, ale plus jest taki, że często mam ochotę pożartować, dlatego jest przy mnie wesoło i lubię ten klimat; za to, gdy nie mam nastroju, mówię "później pogadamy, teraz to zły moment" i papatki, wszyscy są zadowoleni, bo mogą dowcipkować z kimś innym, a ja wtedy gonię z terminami, zamiast się wygłupiać.

[aspołeczne.kurczę]

Nigdy nie byłam szczerze lubiana przez większość. W szkole miałam oczywiście grono zwolenników, ale tylko dlatego, że byłam prymuską, więc opłacało się mieć ze mną dobre stosunki. Dopiero w liceum i na studiach udało mi się nawiązać jakieś szczere lecz, jak się później okazało, nietrwałe sympatie, tzn. było miło, ale kontakt się urwał. Teraz w pracy też jestem "lubiana", ale z zapraszaniem mnie na wspólne plotunie i lunche nikt się nie wyrywa. Mnie tam to ogólnie nie przeszkadza, szczególnie, że najlepiej się czuję we własnym towarzystwie, więc na rękę mi jest taki układ.