Kto kłamstw raz nauczony jest, kłamstwem ma skażoną krew?

[filozof90]

Chodzi mi po prostu o to, czy jak cos moglo wejsc w krew, to moze tez wyjsc?

Ale już do końca życia będzie kłamcą, tak samo, jak alkoholik do końca życia będzie alkoholikiem.

Poza tym, może wyzbyć się kłamstw, może nie będzie już kłamał, jednak dla ludzi, których skrzywdził(spójrzmy prawdzie w oczy, kłamstwa krzywdzą i ranią ludzi(tak wiem ze to synonimy)) już zawsze będzie kłamcą, mogą mu wybaczyć, jednak moim zdaniem, zawsze pojawi się dystans i wahanie przed próbą zaufania.

[Iluminacja]

jednak dla ludzi, których skrzywdził(spójrzmy prawdzie w oczy, kłamstwa krzywdzą i ranią ludzi(tak wiem ze to synonimy)) już zawsze będzie kłamcą, mogą mu wybaczyć, jednak moim zdaniem, zawsze pojawi się dystans i wahanie przed próbą zaufania.

Chyba, że wejdzie w całkiem nowe srodowisko

[filozof90]

jednak dla ludzi, których skrzywdził(spójrzmy prawdzie w oczy, kłamstwa krzywdzą i ranią ludzi(tak wiem ze to synonimy)) już zawsze będzie kłamcą, mogą mu wybaczyć, jednak moim zdaniem, zawsze pojawi się dystans i wahanie przed próbą zaufania.

Chyba, że wejdzie w całkiem nowe srodowisko

I? Ot w oczach innych ludzi będzie miał czystą kartę, ale nie zmieni to nastawienia tych już skrzywdzonych.

[Pawian]

Iluminacja, jezeli wyrwiesz je z kontekstu i przeczytasz je doslownie to mozliwe. Podobno nie ma glupich pytan tylko glupie odpowiedzi

[Pro]

Zaufanie da się odbudować. Tak samo szczerość wobec samego siebie i w konsekwencji wobec innych ludzi. Jeszcze zależy jakiego kalibru są to kłamstwa, bo na pewno niektórych nie da się puścić w niepamięć, ale nie sądzę, że osoba, która raz skłamała pozostanie kłamcą do końca życia. To oznaczałoby, że wszyscy ludzie to kłamcy, bo każdemu zdarza się powiedzieć nieprawdę. Nie traktuję ludzi, którzy skłamali jak trędowatych, którym nie można pod żadnym pozorem dać wiary w cokolwiek. To chore, bo wtedy nie mógłbym zaufać nikomu, bo nie znam nikogo, kto nigdy mnie nie okłamał. Wliczając w to również moją osobę.

[Iluminacja]

I?

I nic? Nie wiem co ma z tego być

Zaufanie da się odbudować.

Zawsze?

[Pro]

Oczywiście, że nie zawsze.

[Usunięty 2094]

Czy jeśli ktoś kłamie/kłamał faktycznie będzie miał trudniej w dalszym życiu, jeśli zechce przestać kłamać? Czy jedno kłamstwo faktycznie pociąga za sobą cały łańcuch następnych? Czy jeśli kłamaliśmy... i zatraciliśmy się w "podwójnym" życiu, to sami kiedyś nie będziemy potrafili ocenić, na której "prawdzie" opiera się nasze życie?

Ktoś kto kłamie, będzie kłamać bez znaczenia, czy oszukiwał kogoś tydzień, rok czy całe życie. Można powiedzieć, że to jest dość kuszące, przynajmniej na początku jakiegoś etapu kłamania, ale potem coraz trudniej się z tego wyplątać- trzeba wymyślać kolejne kłamstwa, aby uwiarygodnić poprzednie. Istnieje jedno rozwiązanie: powiedzieć prawdę, jaka by ona nie była, od początku do końca. Tylko w tym wypadku można nawrócić się na lepszą drogę. I ku chwale ojczyzny rozpocząć nowy etap w swoim życiu...

[Pawian]

Ale już do końca życia będzie kłamcą, tak samo, jak alkoholik do końca życia będzie alkoholikiem.

Nie wiem czy powinnam sie z czyms tkaim zgodzic. Dajmy na przyklad mojego dziadka. Za mlodu bil zone i pil do nieprzytomnosci, teraz jest najukochanszym dziadkiem na ziemi i kazdemu zycze miec takiego czlowieka w zyciu jak on. Nie jest dla mnie alkoholikiem, ani dla nikogo z rodziny. Pamiec, moga pamietac, ale wazen jest efekt koncowy.
Uwazam, ze klamanie to malo wazna rzecz. Oczywiscie nikt nie lubi jak sie go oklamuje, ale ogolnie sa wazniejsze "problemy" niz klamca w rodzinie lub wsrod znajomych. Co zatem idzie, uwazam, ze z notorycznego klamania da sie wyjsc szybciej niz alkoholizmu czy palenia papierosow, tymbardziej uzaleznienia narkotykowego.

[filozof90]

Ale z tym alkoholizmem, to nie takie moje widzimisię, to fakt. Spytaj o to pierwszego lepszego psychologa.

Nie wiem, czy chciałbym mieć dziadka, który za młodu katował swoją rodzinę, a potem mu się odwidziało.

[Ruta]

Nie wiem czy powinnam sie z czyms tkaim zgodzic. Dajmy na przyklad mojego dziadka. Za mlodu bil zone i pil do nieprzytomnosci, teraz jest najukochanszym dziadkiem na ziemi i kazdemu zycze miec takiego czlowieka w zyciu jak on. Nie jest dla mnie alkoholikiem, ani dla nikogo z rodziny. Pamiec, moga pamietac, ale wazen jest efekt koncowy.

Ale co to zmienia? Alkoholik, nawet nie pijący, będzie alkoholikiem.


I naprawdę, pisz te posty wolniej, bo same literówki.

[Pawian]

filozof90, o to mi wlasne chodzi. Ciagle mam wrazenie jakbyscie sprowadzali sprawe do czasu terazniejszego i nie brali pod uwage tego, ze czasami potrzeba wielu lat na zmiane. Wnoskujac po twoich wypowiedziach, to to, czy ktos jest alkoholikiem zalezy od opinii publicznej. Powiedzmy, ze dla czlowieka XYZ, ktory nie tknal alkoholu od (powiedzmy) 25 lat, on nie uwaza siebie juz za alkoholika i gotow jest zdjac z siebie te latke. Natomiast bazujac na wspomnieniach ludzi obok i opinii psychologa, on tym alkoholikiem jednak zostaje.

Alkoholik, klamca, palacz - niepotrzebne skreslic.

[Ruta]

Powiedzmy, ze dla czlowieka XYZ, ktory nie tknal alkoholu od (powiedzmy) 25 lat, on nie uwaza siebie juz za alkoholika i gotow jest zdjac z siebie te latke. Natomiast bazujac na wspomnieniach ludzi obok i opinii psychologa, on tym alkoholikiem jednak zostaje.

Nie rozumiesz. Tu nie chodzi o łatkę. Tu chodzi o fakt, że jeśli raz ktoś popadnie w alkoholizm, to potem w każdym innym momencie może znowu do niego wrócić. Nie ma czegoś takiego magicznego, że się wyleczy i już. Może przestać pić, i być nie pijącym alkoholikiem. Są tacy. Ale dalej nimi są. Nawet jeśli nie tykają alkoholu 40 lat. A wiesz czemu stronią od alkoholu? Na pewno głównym powodem nie jest to, że "alkohol szkodzi zdrowiu", a dlatego, że łatwo wejść w cug, po latach.

[Pro]

To, co piszecie o alkoholikach to oczywiście prawda, ale czy naprawdę można to bezpośrednio przełożyć na kłamanie? Wydaje mi się to trochę naciągane.

[Ruta]

Pro, Pawian próbowała udowodnić, że skoro alkoholik potrafił wygrać z nałogiem, to kłamczuch też może. A więc jego krew jest czysta od kłamstwa.

[Pro]

Odnosiłem się do tego:

Ale już do końca życia będzie kłamcą, tak samo, jak alkoholik do końca życia będzie alkoholikiem.

[Ruta]

Pro, może chodzi o fakt jego czynu? Tak samo jak ktoś kogoś zgwałcił, to fakt, że tego więcej nie zrobił, nie znaczy, ze nie można nazwać go gwałcicielem.

[Pro]

Ruta, dlatego właśnie piszę: nie sądzę, żeby dało się to tak przełożyć. Też mogę wymyślić jakiś przykład, który będzie niby potwierdzał moją tezę, ale jednak będzie z zupełnie innej "ligi". Jak ktoś jadł tylko warzywa, a potem zaczął jeść mięso, to nadal jest wegetarianinem? Nie.

Nie gwałcenie nie naprawi wyrządzonej krzywdy, a szczerość może odbudować zaufanie i doprowadzić do tego, że w oczach drugiej osoby nie jest się już kłamcą.

A poza tym idąc tym tropem każdy jest kłamcą, bo przecież nie ma osoby, która nigdy nie pozwoliła sobie na nieszczerość.

[powidlo]

Myślę, że Edyta Bartosiewicz miała po części rację, droga Ruto Czasem nie musi być to takie chamskie, totalnie oderwane od rzeczywistości kłamstwo - wystarczy drobne przeinaczenie rzeczywistości na swoją często korzyść... Ilu z nas spotkało na swojej drodze ludzi, którzy są przekonani np. o tym, że rodzina ich źle traktuje, że wszyscy ich wykorzystują, a oni przecież nic takiego nie zrobili i nie widzą swojego zachowania, które najczęściej jest karygodne? Tu najczęściej działa kłamstwo przeciwko sobie, niedopuszczanie prawdy do siebie, bądź np. drobne kłamstwo podrzucane przez kogoś, kto chciał (nie)dobrze. To oczywiście jeden z wielu przypadków i pewnie nie do końca o ten Ci chodziło, jednak chyba najgorsze kłamstwo to właśnie to, w które można bardzo łatwo uwierzyć i które potem staje się dobrym usprawiedliwieniem za wszystkie czyny.
A te dzieci które są po prostu rozpuszczone jak bicz dziadowski, ale wmawia się, że są chore, biedne i mogą robić to co im się podoba, a potem są bronione? I nie, nie chodzi mi o żadne ADHD.

Można też pisać o drobnych kłamstwach, które się rozrastają do rozmiarów naprawdę potężnych. Są to jednak o tyle bezpieczne w moim mniemaniu kłamstwa, że szybko wychodzą i czasem ktoś brnie w nie, bo po prostu jest mu wstyd. Jednak mimo wszystko, łatwiej się do tego kłamstwa przyznać, odkręcić, schować dumę do kieszeni i może jakaś część ludzi jeszcze to wybaczy, nie wszystko będzie stracone. A kłamstwo wmawiane samemu sbie? Oj, to już nie bajka.

[MalaMiii]

Moim zdaniem kłamca zawsze zostanie kłamcą, czlowiek szybko sie przyzwyczaja do oszukiwania i trudno mu się od tego odzwyczaić, przynajmniej takie mam doświadczenie

[katse]

bazując na swoim przykładzie, mogę stwierdzić, że istnieją rzeczy i sytuacje, które uczą kłamstwa. oczywiście jedno ciągnie za sobą drugie i potem już człowiek sam tak naprawdę nie wie, gdzie kończy się kłamstwo a zaczyna prawda i dochodzi do tego momentu, kiedy czasem nie zdaje sobie sprawy, że okłamuje też samego siebie.

nie uważam, że przykład z alkoholizmem jest dobry, bo ja osobiście zdałam sobie sprawę jak krzywdzące moje zachowanie jest, nie tylko dla innych, ale też dla mnie samej, i postanowiłam to zmienić, żeby stać się osobą, którą chcę być i żeby być najzwyczajniej szczęśliwsza, ponieważ o ile kłamstwo daje może jakąś krótkotrwałą satysfakcję, to ma straszne konsekwencje. gdzie mówiąc prawdę też nie da się od nich uciec, ale przynajmniej nie ma się później wyrzutów sumienia. aczkolwiek w całej tej pętli oszustw i kłamstw bardzo łatwo to sumienie zepchnąć na drugi plan. jedno jednak jest pewne: żaden człowiek nie chce być zły i myślę, że żaden patologiczny kłamca nie jest w stanie być szczęśliwym człowiekiem, a przychodzi w życiu taki czas, gdy uświadamiamy sobie, że sposób w jaki żyjemy nam nie odpowiada i własnie wtedy staramy się coś z tym zrobić.

z tego można wyjść, jeśli natrafi się na osobę, której można ufać i która mimo naszych nawyków i okropnej przeszłości, właśnie często z kłamstwami związanej, jest w stanie dać nam szansę i pozwolić zacząć na nowo, problem często jest taki, że kłamca często widzi innych swoimi oczami i też nie jest ufny, więc proces jest ciężki i pracochłonny, ale wystarczy odpowiednia osoba (chociaż jedna, tak naprawdę) i chęci, oczywiście.

[Peggy_Brown]

myślę, że żaden patologiczny kłamca nie jest w stanie być szczęśliwym człowiekiem, a przychodzi w życiu taki czas, gdy uświadamiamy sobie, że sposób w jaki żyjemy nam nie odpowiada i własnie wtedy staramy się coś z tym zrobić.

właśnie niedawno stwierdziłam coś podobnego. Temat dotyczył mojego kolegi, który kłamstwo ma chyba w genach zapisane. Nie wiem na ile można to odziedziczyć a na ile wyuczyć, ale wszyscy u niego kłamią. Żeby było zabawniej robią to bez mrugnięcia okiem i na zawołanie. Ale kiedy już ktoś go pozna i skojarzy kilka faktów, to wie doskonale kiedy kłamie. Na słowa "a wiesz, że wiem, że nie mówisz prawdy?" reaguje w sposób bardzo luźny i obojętny. I zastanawiam się czy jemu kiedyś przyjdzie taki moment w życiu, kiedy stwierdzi, że chce coś zmienić. Że ten styl jest jednak zły.

[razdwatrzy]

Ostatnio miałem okazję obejrzenia ciekawego programu na Discovery Science. Okazało się, że każdy człowiek kłamie. Oczywiście nie wszystkie kłamstwa są poważne. Czasem dotyczą one wyglądu osoby, naszego zachowania lub tego co zjedliśmy godzinę temu. Podobno robimy tak by bardziej przypodobać się społeczeństwu. Jeśli chodzi o mnie, staram się tego unikać, lecz wiadomo, jak mus to mus.

[Patorek]

Okazało się, że każdy człowiek kłamie.

A to mi nowość. Daleko nie trzeba szukać. Nie trzeba szukać własnych kłamstw w stosunku do innych.
Wystarczy spojrzeć w lustro i przeanalizować jak najbardziej potrafimy szczerze siebie
(samemu lub z pomocą np psychoanalityka), a wynikami możemy się zdziwić.

[niam]

Znam przynajmniej dwie osoby, które na kłamstwie budują swoje życie i do tej pory przejechały się na tym kilka razy - niestety, kłamią dalej. Gdzieś da się wyczytać, że jest nawet taka choroba, pod wpływem której człowiek najzwyczajniej w świecie czuje potrzebę przekoloryzowania tego i tamtego. Człowiek chory na tę chorobę sam ma problemy z odróżnieniem tego, co jest prawdą, a co nie...

Pseudologia, mitomania (łac. mitomania) lub też kłamstwo patologiczne, zespół Delbrücka

bo klamstwo jest naszym wyborem.

No niekoniecznie. Jak napisałam wyżej - jeżeli jest chory to niestety nie jest to jego wyborem. Chyba, że twierdzisz, iż choroba jest także jego wyborem. Zamotałam jakoś, ale mam nadzieję, że moja myśl jest do ogarnięcia.

[Sibilla]

Są osoby, które całe jego życie to kłamstwo.

[Śniący]

Ja myślę, że kłamstwem się daleko nie zajedzie.
Piosenka jest niezła, a sam lubiłem słuchać piosenek tej wokalistki. Są ludzie, którzy kłamią z charakteru, lubią to robić i dlatego, z czasem takim ludziom się nie wierzy.
Ja nigdy nie miałem charakteru kłamliwego, nigdy nie lubiłem kłamać. Może się zdarzyć tak, że nie powiemy prawdy, bo czegoś się obawiamy lub wstydzimy, ale jeżeli to nie zaszkodzi innym, to tu problemu nie widzę.

Co innego, jeżeli własnymi kłamstwami, szkodzimy innym wokół, a co najważniejsze, bliskim osobom w rodzinie np.
Kłamstwo zawsze ma "krótkie nogi".
Nie warto kłamać, bo z czasem się na tym traci.
Dużo ludzi nie lubi być okłamywanych, ale wyobraźmy sobie taką sytuację, że jakiś znajomy, czy ktoś z rodziny nie lubi być okłamywany, nie szanowany ( ponieważ okłamywanie kogoś, to jednocześnie brak szacunku ), ale sam to chętnie robi i nie przejmuje się tym?
Ktoś sobie przypisuje prawo okłamywania innych, przede wszystkim kogoś w rodzinie lub bliską osobę, nie okazuje tego szacunku, ale jak jego się okłamuje i źle traktuje, to jemu się to nie podoba?
Ja się z tym spotkałem, jak poznałem jedną dziewczynę, którą znałem i ona nie mówiła mi prawdy, coś kręciła, wymyślała, ja się zorientowałem, że to, co mi mówiła, było ściemą, natomiast ja, od samego początku byłem wobec niej szczery, nie okłamywałem ją, tyle że ona tego nie doceniała.
Było jej to obojętne całkowicie. Wprawdzie i ona miałaby to gdzieś, gdybym i ja ją okłamywał, choć nie robiłem tego, ale to był jeden z przykładów, "chorych relacji" z dziewczyna, z którą nie można było dojść do porozumienia, bo się nie dało.
Dlatego, stwierdziłem, że taka znajomość nie miała sensu.

[aspołeczne.kurczę]

Ja się z tym spotkałem, jak poznałem jedną dziewczynę, którą znałem i ona nie mówiła mi prawdy, coś kręciła, wymyślała, ja się zorientowałem, że to, co mi mówiła, było ściemą, natomiast ja, od samego początku byłem wobec niej szczery, nie okłamywałem ją, tyle że ona tego nie doceniała.
Było jej to obojętne całkowicie. Wprawdzie i ona miałaby to gdzieś, gdybym i ja ją okłamywał, choć nie robiłem tego, ale to był jeden z przykładów, "chorych relacji" z dziewczyna, z którą nie można było dojść do porozumienia, bo się nie dało.
Dlatego, stwierdziłem, że taka znajomość nie miała sensu.

No i właśnie dlatego Ci z nią nie wyszło, bo jej nie okłamywałeś. Ludzie w tym temacie kłamią mówiąc, że chcą słyszeć prawdę. Chcą usłyszeć coś, co oczekują, że jest prawdą.

Podstawą udanych relacji z ludźmi jest umiejętne operowaniem kłamstwem w postaci podkoloryzowanej prawdy. Powinno się unikać kłamstw ewidentnych, bo o ile nie mamy do czynienia, że skończonym idiotą albo jakimś psychiatrycznym przypadkiem klinicznym, to takie kłamstwo mało tego, że nie przejdzie. Obróci się przeciwko kłamcy. Wyobraźmy co musi czuć osoba, która właśnie słyszy, że ktoś jej groteskowo przytakuje? No przecież widać, jak na dłoni, że ten ktoś mówi to, co ona chce usłyszeć. A więc obnażył jej prawdzie pragnienie potwierdzenia tego, co ona oczekuje, że jest prawdą.

Już dużo lepsza jest szczerość do bólu, bo wtedy też co prawda nam się dostanie po głowie, ale osoba, wobec której jesteśmy szczerzy nie poczuje się zdemaskowana, ponieważ sama się obnaży za pośrednictwem swojej gwałtownej reakcji. No ale udanego związku z tego nie będzie.

[Borcejn]

Ludzie w tym temacie kłamią mówiąc, że chcą słyszeć prawdę. Chcą usłyszeć coś, co oczekują, że jest prawdą.

Nawet, jeśli są zahartowani? Wielokrotnie słyszałem prawdę, której słyszeć nie chciałem, a jednak czułem ulgę, bo stanowiła punkt wyjścia do budowania czegoś normalnego.

Sorry, jeśli moja wypowiedź jest z dupy - nie czytałem całego tematu

[aspołeczne.kurczę]

Nawet, jeśli są zahartowani? Wielokrotnie słyszałem prawdę, której słyszeć nie chciałem, a jednak czułem ulgę, bo stanowiła punkt wyjścia do budowania czegoś normalnego.

Nie no, wiadomo, że generalizuję. Ale myślę, że trudno spotkać człowieka, który jest zahartowany w absolutnie każdym obszarze życia.

Bo są np. osoby, które dobrze znoszą prawdę o swoim wyglądzie, a już o swoich kompetencjach nie albo na odwrót.

Wszystko zależy od priorytetów. Największy mocarz weźmie na klatkę prawdę w tym obszarze, który jest dla niego najbardziej istotny i gdzie ma już mocno sklarowane zdanie.