Czerwone smugi wędrują przez plecy
Człowieka z żelaza, dowódcy fortecy,
Znaki nie wojny,
Nie bójki, lecz
Damy, czule paznokciami żłobiącej te rany.
Prowadzi go naga w mroczne zaułki
Głębokiego boru i surowej ściółki,
Karmi się wonią jego podniecenia,
Subtelnie dotykając twardego przyrodzenia,
Bierze je w rękę, ściska u nasady,
Czerpiąc przyjemność z rozkosznej zagłady.
Twarz jego blednie,
Zarazem się rumieni,
Jest pod wrażeniem bezkresnej przestrzeni.
W błogiej ekstazie tęczówki zgubiła
Pod źrenicami czarnymi jak smoła,
Gdy ją posuwał leniwie palcami,
Wężowy język w rurkę skręciła.
Wargę przygryzła
Całkiem niepozornie,
Otarła się o niego,
Wsunęła rękę w spodnie.
Poczuła pod sobą mięśnie naprężone
I usta koralowe, seksownie rozchylone.
Grawerowała jasnym migdałem
Imię szlachetne na złotym papierze,
Scałowywała krople krwi płynące
Drżącym ciałem,
Głodnym niczym zwierzę.
Urywane jęki i Damy wzdychanie
Dwie gołębice
Słyszą nieprzerwanie
I rośnie w nich obca, pierwotna potrzeba.
Lecą pod osłoną
Gwiaździstego nieba,
By poznać wolność i zapach jaśminu
W nagrodę za lata popiołu i dymu.
Perłę pośrodku piersi księżycowej
Chwycił w zęby i pieścił bez końca,
Ekstatyczny krzyk
Nieziemskiej Królowej
Ugasił epicentrum wschodzącego Słońca.
Wszedł w Nią miękko, przez dreszcz ekscytacji
Zamroczony umysł uległ
Mrocznej fascynacji
Zarysem smukłych bioder
Kołyszących się sprośnie,
Ust rozwartych w szaleństwie,
Jęczących bezgłośnie.
Szarpnął ją za włosy,
Zadrżały uda jego,
Gdy doszedł w Białej Damie
Ze snu erotycznego.
